Dit is het:)

BoeKeN

Ik heb mijn leeshonger weer maar eens bevredigd de voorbije weken. Hier is een kort overzicht van de boeken die ik de laatste weken gelezen heb:

- De Grote Gatsby (oorspronkelijke titel: The Great Gatsby); F. Scott Fitzgerald; ***


- Jane Eyre; Charlotte Bronte; *****


- Het betoverde land achter de kleerkast (oorspr. titel: the lion, the witch and the wardrobe); C.S. Lewis; ****


- Het zevende kind (oorspr. tiel: Julie); Cora Taylor; ***


- Tulpenkoorts (oorspr. titel: Tulip Fever), Deborah Moggach, ****


Wordt verwacht:

- De lantaarndragers; Rosemary Suthcliff
- De laatste tempelier; Raymond Khoury
- Winnie the Poeh; A.A. Milne
- Lorna Doone; RD Blackmoore

berustendheid

De muizenissen nestelen zich
op hun aloude plekje

misschien
kan mijn kattigheid
ze verjagen

de wereld is meer dan een verhaaltje...

Daarjuist zat ik ze weer even te doorbladeren... de stationsromannetjes uit mijn prille tienerjaren.
Toen ik 15 à 16 jaar was verslond ik ze. Ik keek op naar de heldinnen en nam alles wat erin stond voor waar aan.

Het is pas jaren later dat je je vragen begint te stellen over de inhoud.
Eerst en vooral heb ik nu de leeftijd van de meeste heldinnen, of ben ik zelfs ouder!

Die heldinnen zien hebben zowat allemaal hetzelfde profiel: jong (circa 20), knap, fel karakter (dwz niet op hun mondje gevallen) en ze werken allemaal.
Hierdoor trekken ze ook zowat dezelfde mannen aan: dokters, bankiers, popidolen, enz.
Dat sommige van deze heren tot 15 jaar ouder zijn, lijkt niemand te deren.

Jaren lang vond ik dit maar normaal... tot ik plots de rijpe leeftijd van 21 bereikte, dit is namelijk dezelfde leeftijd als de heldin uit mijn favoriete romannetje.
Plots besefte ik dat er geen mannen mij na staarden of mij probeerden te verleiden.
Niemand nodigde mij uit voor een etentje... laat staan mannen van 35 met een welstellende job.
Integendeel zelfs...

en dan kijk je wel eens lang en hard in de spiegel en je denkt na over je leven: je bent geen 21 jarige knappe jonge vrouw met ellenlange benen, een job en een pracht van een uitstraling. Jij bent een 22 jarige studente, met vlechtjes in het haar en zonder make up. Je woont bij je ouders en zou eigenlijk nog niet zonder hen kunnen.

Aan jouw deur komen geen 35-jarige mannen met een jaguar en een cartier horloge.
Jij gaat zaterdag weg met vrienden, jullie lachen en maken plezier, jullie gaan samen op reis, jullie lachen, jullie gaan samen iets eten en naar de film en jullie lachen...

Wat zou ik dan in godsnaam met een 35-jarige bankier moeten aanvangen?:)

* I do not wish to be a queen anymore *

een pracht van een gedicht!

De speelgoedbeesten

ze stonden in een winkel op en rij
ze konden nog niet zien en nog niet horen
want speelgoedbeetsen worden pas geboren
als er een kindje zegt: "jij wordt van mij"

er was een och zo klein konijntje bij
helemaal grijs, met donkergrijze oren
een stond rechtop, de ander leunde wat naar voren
en het hield z'n kopje eventjes op zij

en toen kwam katelijn langs heel de rij
en zie toen: "dag konijntje"
"kom maa, jij wordt van mij"

ze nam het zachtjes in haar arm
ze streek het langs haar oren
en toen werd het konijntje warm
en toen was het geboren


Harriet Lauren

Jane Eyre

Ik heb fantastisch veel genoten van de nieuwe Jane Eyre miniserie.
De serie zal zonder twijfel Pride and Prejudice en North and South vervolledigen:)

Voor de liefhebbers: een musicvideo over de serie:




enjoy!

trots

om eerlijk te zijn ben ik trots op mezelf,
ik heb afscheid genomen van het verleden,
zonder dat iemand er mij heeft moeten bij helpen.

Ik ben best wel trots op mezel:) en dat mag toch ook wel eens he:)

Who has the normal colour?

Grey's anatomy

Het hoogtepunt van mijn laatste vakantiedag is toch wel Grey's anatomy vanavond. Hoewel het diepvriezerincident 'a close second' is;)
GA is een doktersserie. En voor alle mannen die nu weer hopeloos zuchten en met hun ogen draaien van: "tuurlijk weer om naar die dokters te kijken..." Wel, die mannen kan ik alleen maar GELIJK geven. Ik geef het toe: hopelijk verslaafd ben ik aan Dr. Shephard (zie foto en zeg nu zelf: beter worden ze toch niet meer gemaakt?!)



Maar ik kijk uiteraard niet alleen voor het knappe snoetje dat meespeelt. De serie handelt eigenlijk over stagaires op de afdeling chirurgie. Het hoofdpersonage heet Meredith Grey. Dochter van Ellis Grey, die ooit een topchirurg was, maar nu ten prooi gevallen is aan alzheimer. Behalve Meredith volgen we ook Cristina, Izzy, Alex en George. We kijken naar hun wedervaren bij hun eerste operaties, hoe ze omgaan met patiënten en natuurlijk hun privé leven.

De serie is minder realistisch dan ER. Ze draait dan ook hoofdzakelijk om de personages en minder om de patiënten/behandelingen. Laten we het het komische ER noemen:)



Dat dit hoofdzakelijk een 'meisjes' serie is, daar ga ik mee akkoord. Toch raad ik u allen aan om de serie een kans te geven. En blijkt u uiteindelijk toch op geen enkele wijze erdoor gecharmeerd te zijn, dan spijt mij dat voor u! Niet iedereen heeft tenslotte een gevoel voor humor;)

It's a new day

Ik lijd aan tactiele deprivatie.

Een idee ontstaat... maar kan er iets goeds van komen?

de vakantie bracht...

maandag 31 juli: bezoek dokter Melkebeek (oogarts, Wetteren)
vrijdag 4 augustus: idem
nacht van vrijdag 4 op zaterdag 5 augustus: dokter Verstraeten (dokter van wacht)
zaterdag 5 augustus: spoedafdeling UZ Gent
zondag 6 augustus: Uz Gent, Virginie nog iets
maandag 7 augustus: dokter De Laey (UZ Gent)
dinsdag 8 augustus: idem
donderdag 10 augustus: idem
vrijdag 11 augustus: idem
zaterdag 12 augustus: idem
maandag 14 augustus: idem
vrijdag 18 augustus: idem
dinsdag 22 augustus: UZ Gent: Dokter De Schryver

en nog komende:
dinsdag 5 september: ASZ Dokter van de Berghe
dinsdag 12 september: Dokter de Schryver (UZ Gent).

--> De mensen gaan echt beginnen denken dat ik een hypochonder ben, wanneer ze kijken naar hoe ik mijn vakantie doorbreng;)

Piano Man- Billy Joel

It's nine o'clock on a Saturday
The Regular crowd shuffles in
There's an old man sitting next to me
Makin' love to his tonic and gin

He says, "Son, can you play me a memory
I'm not really sure how it goes
But it's sad and it's sweet and I knew it complete
When I wore a younger man's clothes"

La la la, de de da
La la, de de da da dum

Chorus:Sing us a song, you're the piano man
Sing us a song tonight
Well, we're all in the mood for a melody
And you've got us feelin' alright

Now John at the bar is a friend of mine
He gets me my drinks for free
And he's quick with a joke or to light up your smoke
But there's someplace that he'd rather be

He says, "Bill, I believe this is killing me."
As the smile ran away from his face
"Well I'm sure that I could be a movie star
If I could get out of this place"

Oh, la la la, de de da
La la, de de da da dum

Now Paul is a realestate novelist
Who never had time for a wife
And he's talkin' with Davy, who's still in the navy
And probably will be for life

And the waitress is practicing politics
As the businessmen slowly get stoned
Yes, they're sharing a drink they call loneliness
But it's better than drinkin' alone

It's a pretty good crowd for a Saturday
And the manager gives me a smile
'Cause he knows that it's me they've been comin' to see
To forget about life for a while

And the piano, it sounds like a carnival
And the microphone smells like a beer
And they sit at the bar and put bread in my jar
And say, "Man, what are you doin' here."

sfeerbeelden Parijs:)

Muziek relativeert:)

Het leven is een wervelstorm,
Hier in Duckstad,
Auto's, lasers, vliegmachines,
Bliksems het is wat,

Dappere helden,
Trekken te velde in,
Ducktales oehoe

Iedere keer,
Beleef je meer,
In Ducktales oohoo
Alles wat je droomt,
Gebeurt in Ducktales

Soms word je in het nauw gedreven,
Moet je rennen voor je leven,
Hou je dan maar stevig vast aan,
Ducktales, oehoe

Je hoort en ziet van alles in die,
Ducktales oehoe,
Stort je in het avontuur met,
Ducktales oehoe,
Ja elke week geniet je weer van,
Ducktales oehoe

het leven is een wervelstorm

Interesse in elkaar hebben...
Het is zoiets dat vliegt en dat ik te traag door heb. Ook al omdat ik er niet voor iets tussenzit.
Twee van mijn beste vrienden blijken interesse in elkaar te tonen. Om eerlijk te zijn had ik nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar ik heb het er toch wel moeilijk mee. Niet dat ik jaloers ben omdat ik iets voor hem voel, maar... als zij samen iets beginnen, dan zijn we nog met twee in de groep die niemand hebben. En mijn lotgenoot is meestal niet aanwezig bij onze wekelijkse afspraakjes.

Ik wil iedereen blijven zien zoals we iedere week doen, maar het is al single toch niet alles om dan met drie koppels weg te gaan. Jij zit daar dan ondertussen te koekeloeren. Dit is waarschijnlijk heel erg egoïstisch van mij...

Maar het is moeilijk om soms de waarheid onder ogen te zien: van onze groep is iederen jongen wel al op één van de meisjes gevallen... behalve op mij en aangezien er slechts drie meisjes in onze groep zitten zegt dat wel genoeg denk ik. Ik moet maar eens goed nadenken over wie ik ben en wat ik moet veranderen.

Het doet wel een beetje pijn en ik heb schrik om alleen achter te blijven.
Aan de andere kant gun ik het hen echt wel. Ze verdienen het zeker en vast en hebben het nog niet makkelijk gehad op het vlak van de liefde. Daarom zal ik zo veel mogelijk voor hen hopen dat ze gelukkig worden samen!!

It begins where it ends... In nothingness.
A nightmare born from deepest fears,
coming to me unguarded.
Whispering images unlocked from time and distance.
A soul unbound - touched by others but never held.
On a course charted by some unseen hand.
The journey ahead promising no more than my past reflecting back upon me.
Until at last, I reach the end.
Facing a truth I can no longer deny.
Alone, as ever.

Dit liedje van Nelly Furtado herken ik best wel

"I'm Like A Bird"

You're beautiful, that's for sure
You'll never ever fade
You're lovely but it's not for sure
That I won't ever change
And though my love is rare
Though my love is true

[Chorus:]I'm like a bird, I'll only fly away
I don't know where my soul is, I don't know where my home is
(and baby all I need for you to know is)
I'm like a bird, I'll only fly awayI don't know where my soul is ,
I don't know where my home is
All I need for you to know is

Your faith in me brings me to tears
Even after all these years
And it pains me so much to tell
That you don't know me that well
And though my love is rare
Though my love is true

[Chorus]

It's not that I wanna say goodbye
It's just that every time you try
to tell me that you love me
Each and every single day I know
I'm going to have to eventually give you away
And though my love is rare
And though my love is true
Hey I'm just scared
That we may fall through

The Bridges of Madison County

Jaren geleden plofte ik voor de televisie en begon wat doelloos te zappen. Eerder die dag had ik gezien dat The Bridges of madison County werd uitgegeven. de beschrijving was iets van: een liefdesverhaal tussen een huisvrouw en een fotograaf.... (of iets dergelijk). Omdat de personages mijn ouders' leeftijd hadden, sprak de film mij niet echt aan.
Omdat er niets anders op televisie bleek te zijn begon ik toch maar te kijken ( de film was toen al ongeveer een half uurtje bezig).

Waarover het gaat nu precies: Twee kinderen komen naar hun ouderlijke huis om hun moeder te begraven. Ze begrijpen echter haar wens niet om gecremeerd te worden. In haar kamer vinden ze haar dagboeken waarin ze haar keuze aan haar kinderen uitlegt.

--> Francesca, een Italiaanse vrouw, is gehuwd met een Amerikaan. Ze hebben samen twee kinderen van 16 en 17. Als er een grote kermis in de buurt is, trekt de man er samen met de kinderen naartoe voor vier dagen. Op de dag dat haar familie vertrekt komt een iemand aan Fransesca de weg vragen. Hij stelt zich voor als Robert Kincaid en is in Iowa om de bruggen te fotograferen voor National Geographic.

Franscesa wijst hem de weg en langzaam aan groeit er een band tussen die twee. Ze beginnen een relatie. Je ziet hoe Fransesca van ieder moment met Robert geniet, maar tegelijk voelt hoe moeilijk ze alles nu maakt.

het schrijnenste moment is absoluut het moment wanneer haar man terug is van de uitstap en ze gaan samen naar de winkel. Ze stappen in de auto. Ze rijden naar huis maar moeten stoppen voor het rode licht. Voor hen staat er een andere auto, met Robert. Je ziet hoe Fransesca naar de klink van de deur grijpt, je ziet haar tranen en twijfel. Uiteindelijk springt het licht op groen, Robert wacht nog even maar vertrekt.

Ze zien elkaar uiteindelijk nooit meer terug, maar Francesca besluit om haar leven na de dood als het ware aan hem te schenken. Net zoals er met het gebeurde, laat ze zich cremeren en van Roseman Bridge uitstrooien.

"I gave my life to my family, the rest I will give to Robert"

Finito

To whom it may concern:

FINITO!!!

holiday--> olé

vakantie
vrije tijd
bed
genieten;)

en mij ondertussen toch ook wel serieus wat vervelen.
Who am I kidding?

Nog weken genoeg te gaan om volop te kunnen genieten.

*geeuw*

Marco Borsato's ROOD --> zaaaaaaaaalig

Een ontdekking...

Tijdens deze blokperiode heb ik ontdekt dat P&P 3 (met Keira Kneightley en Matthew MacFadyen) toch wel beter is op bepaalde punten in vergelijking met P&P 2 (met Colin Firth en Jennifer Ehle). Niet dat P&P2 ooit van zijn troon zal gestoten worden;)

Voordelen P&P2

- Colin Firth: the man, the looks,... Alles gewoon, hij is wie hij moet zijn als je het boek leest. Je leeft met Lizzy als het op haar gevoelens ten opzichte van Mr. Darcy gaat. HIj vertolkt zijn rol zo uitmuntend! Hij lijkt zo gevoelloos in de eerste helft van de serie. Zelfs de eerste keer dat hij om haar had vraagt, zie je nog maar een heel klein stukje van zijn ware aard. En dan de manier waarop hij zo helemaal verandert wanneer ze elkaar weer ontmoeten in Pemberley... *zucht*

- Mr. Bennet: hoewel ik Donald Sutherland écht wel kan apprecieren, is Benjamin Whitrow gewoon de ideale Mr. Bennet. Ironisch, sarcastisch,... maar heel erg beschaamd als zijn dochter blijkt weggelopen te zijn. Donald Sutherland leek mij wat te laks soms... Moeilijk om uit te leggen.

- De jongere zusjes: behalve Mary, vind ik dat de rollen van Kitty en Lydia iets realistischer gespeeld zijn. Ze zijn wel 'onnozel' zoals ze moeten zijn, maar dan echt wel binnen de mate van het mogelijke. P&P3 drijft dit iets te ver.

-Mr. Collins: kijk en jij zult zien én lachen:d

- de duur van de serie: zo goed als alle elementen uit het boek zitten erin verweven. En het is gewoon urenlang entertainment van de bovenste plank.

Voordelen P&P3

- de muziek: die hemelse zalige muziek van Dario Marianelli. Uitstekend!

- Keira Kneighley: tja, ze was de juiste leeftijd, hoewel ik soms wel vond dat ze haar tekst iets teveel aframmelde... het kwam niet altijd natuurlijk over. Maar qua leeftijd en gedrag klopte het wel.

- Mrs. Bennet: veel menselijker dan in P&P2: iets minder humor, maar je leeft mee met haar deze keer. Je ziet waarom ze het doet en je ziet ook zeker en vast dat ze veel van haar kinderen houdt.

-Mary: ze was normaal... een stil meisje, dat op de achtergrond geduwd wordt omdat ze niet zo knap is. Maar toch wil ze ergens dezelfde positie als haar zussen bereiken: gezien te worden, maar niet voor haar uiterlijk en wel voor haar kunnen.

Ik hoop binnenkort zowel de dvd als de soundtrack in mijn bezit te hebben, zou echt wel fijn zijn:)

En tot slot: voor al wie lijdt onder examenstress (of dergelijke): huur de films, nestel je in de zetel en geniet van deze prachtige adapties van een heerlijk boek!!

probeersel 7512

Ik ga niet mee
Ik heb nog niets gepakt

Ik ga niet mee
Mijn foto's van de vorige reis zijn nog niets eens ontwikkeld

Ik ga niet mee
want ik ben soms liever lui dan moe

Ik ga niet mee
de bestemming ligt nog niet vast

Ik ga niet met je mee
Niet omdat ik niet wil, maar omdat ik niet kan

Make me a book and write me away from here

Er zijn zo van die dagen dat je echt over alles nadenkt. Of liever gezegd piekert.
Vandaag blijkt zo een dag te zijn.

Je denkt over de stomste dingen na en alles wat de mensen zeggen, neem je plots heel persoonlijk op.
Ik ben van kwaad naar triest gegaan vandaag... Soms heb ik zo veel moeite om te relativeren.

Eergisteren had ik The sisterhood of the travelingpants gehuurd... geweend dat ik heb... ongelofelijk. Het moest er allemaal eens uit denk ik, en het lot wou nu dat ik een heel emotionele film had gekozen.



Maar vandaag was het eerder: 'ik ben zoooo woedend' -dag. Alles gaat gewoon verkeerd, wat je ook doet.

Je begint ook over alles na te denken: vroeger en nu. Teleurstelling, spijt, verdriet, maar ergens denk ik ook wel aan de toffe momenten... hoe vlug iets kan omslaan.
Hoe moeilijk het leven is.
Hoeveel ik nog te leren heb.
Hoe weinig levenservaring ik heb.

Ik wil zoveel dingen doen, maar ik weet niet wat. Hoe idioot klinkt dit niet... ik weet niet wat ik met mijn leven wil doen.

Ergens weet ik wel wat ik wil, ik weet alleen nog niet hoe ik het moet uitvoeren:

moe zijn, maar voldaan.
Happy and peaceful.

musings

Maybe I'm just not build that way...

Misschien zoek ik naar dingen, die ik eigenlijk niet echt nodig heb.

Of misschien ben ik diep vanbinnen wel op zoek naar een uitdaging... Iets waar ik alles in kwijt kan...

Wie weet:)

film

Vandaag laatste dag stage gehad.
Anderhalve week heb ik in het vijfde leerjaar lesgegeven (en af en toe ook aan het zesde).
Doodmoe was ik als ik aan mijn stage begon en kan je geloven dat het nu niet beter is?:).

Ik heb in tegenstelling tot de eerste keer in die school best wel genoten van de stage. Voor de allereerste keer kreeg ik zelfs zin om te gaan werken (wie had dat ooit gedacht).

OM 11.50 ging de bel, ik nam afscheid van de kindjes (zucht... dat is toch altijd weer moeilijk) en pakte mijn spulletjes. Als tractatie besloot ik even in de videotheek te stoppen;)

Een uurtje later nestelde ik mij The Chronicles of Narnia in de zetel. Eerst bekeek ik de reclame die voor de film stond. Allemaal reclame voor disneyfilms. Eén van de laatste trailers was die van 'eight below'.

Eight Below is een typische disneyfilm. Baasje moet zijn sledehonden achterlaten en denkt ze de volgende dag terug te komen oppikken. Plots steekt er een storm op en het is te gevaarlijk om naar dat gebied terug te vliegen. Het baasje zweert zijn honden te redden. Dit alles wordt verteld door die typische begeleidende trailerstem.
Toen kwam er zoiets als: " a family trying to find their way home..." en dan... geloof het of niet... door het tekort aan slaap van de voorbije dagen, de opluchting,... kreeg ik een brok in mijn keel:)

Hoe idioot, ik was helemaal geomotioneerd door en trailer van een film die ik nooit gezien heb.
Mijn hoed af voor disney:d

The Chronicles was best wel entertainend: wat heeft Liam Neeson trouwens een mooie stem!
De fantasie deed mij even weer een kind voelen: ergens diep van binnen wenste ik toch ook nog dat ik een geheim land zou ontdekken en bevrijden:)
De faun Tumnus was absoluut mijn favoriete figuur... Zaaaaaaaalig hoe hij wegdook voor de kleine Lucy. Dit moet fantastisch zijn om met kinderen naar te kijken!

Kortom: best wel een aanrader voor een saaie avond (of dag). And you will wish you were one of them!

Phil Collins --> verslaafd, verslaafd:)

Groovy Kind of Love

When I'm feeling blue,
All I have to do
Is take a look at you,
Then I'm not so blue
When you're close to me,
I can feel your heart beat
I can hear you breathing in my ear

Wouldn't you agree,
Baby you and me,
We've got a groovy Kind of love

Any time you want to,
You can turn me on to
Anything you want to,
Any time at all
When I kiss your lips,
Ooh I start to shiver
Can't control the quivering inside

Wouldn't you agree,
Baby you and me,
We've got a groovy Kind of love, oho

When I'm feeling blue,
All I have to do
Is take a look at you,
Then I'm not so blue
When I'm in your arms,
Nothing seems to matter
My whole world could shatter,
I don't care

Wouldn't you agree,
baby you and me,
We've got a groovy Kind of love
We've got a groovy kind of love,
We've got a groovy kind of love
Oh, we've got a groovy kind of love

't is stil deze zaterdag

Ik heb vannacht gedroomd...

het is raar hoe je soms de gevoelens uit je droom blijft voelen... net of alles echt is gebeurd.
Heel fijn natuurlijk als het een leuke droom was, nachtmerries zijn iets minder natuurlijk!

gelukkig viel deze best wel mee:)

Een goede vrijdag gewenst!

De ideale film voor vandaag is zonder twijfel Ben Hur ui 1959. Velen zijn het hier waarschijnlijk niet mee eens en verkiezen 'The Passion of the Christ".
Voor mij blijft Ben Hur dé 'Jesus-film' bij uitstek. Waarschijnlijk omdat dat thema er subtiel is ingeweven. We maken de kruisiging wel mee, maar nog meer het effect dat het uiteindelijk heeft op de mensen. Het komt er dus op neer dat ik de boodschap mooier vind.

Waarover gaat het nu precies?

Messala, een Romeinse tribuun, wordt als nieuwe commandant naar Judea gestuurd. Daar zoekt hij zijn jeugdvriend Judah Ben Hur op. Judah is een Joodse prins en heeft veel invloed in Judea. Aanvankelijk gaat het prima tussen de twee vroegere vrienden. Tot Messala aan Judah vraagt om zijn volk te verraden. Er ontstaat een breuk tussen de twee. " We will never see him again Thirsa!"

Wanneer de nieuwe opperbevelhebber aankomt in Judea, wordt hij per ongeluk getroffen door een losliggend stuk dakpan van Judah's huis. Messala grijpt dit aan om wraak te nemen en beschuldigd Judah samen met zijn moeder en zus van een aanslag op de opperbevelhebben gepleegd te hebben. Judah wordt naar de galleien gestuurd, zijn moeder en zus worden gevangen genomen.

Na vijf jaar komt hij op het gallei van Quintus Arius terecht. "we keep you alive to serve this ship, so row well and live!"

Wanneer ze aangevallen worden redt Juhad het leven van Arius en er ontstaat een band tussen beiden. Juah wordt geadopteerd door Arius en ziet zo zijn kans om terug naar huis te keren en zijn moeder en zus te bevrijden.

Zijn huis blijkt vervallen te zijn, er blijven enkel nog twee bedienden over. Hij krijgt Messala uiteindelijk zo ver om zijn moeder en zus vrij te laten. Esther, een van zijn bedienden, komt echter te weten dat moeder en dochter in de gevangenis ten prooi zijn gevallen aan lepra. Ze vragen Esther Judah te vertellen dat ze gestorven zijn. Uit wraak neemt Judah het op in de arena tegen Messala. De allombekende wagenrace volgt. Judah wint (uiteraard:-)). Messala krijgt een vreselijk ongeluk en vertelt Judah op zijn doodsbed dat zijn moeder en zus in de vallei van de lepraleiders verblijven, een laatste wraakactie van Messala.

Samen met Esther zoekt hij zijn familie op. Hij wil hem meenemen naar de prediker die hem jaren geleden in de woestijn (op weg naar de galleien) geholpen heeft en die nu vergeving voor de medemens predikt in Judea. Wanneer ze hem vinden blijkt hij echter net veroordeeld te zijn tot de kruisdood. Moeder en zus zien dat het te laat is voor hun en trekken zicht terug. Judah volgt Jesus tot aan het kruis en ziet hem sterven.

Op dat moment wordt Judah eindelijk bevrijdt van alle haat tegenover Messala. die hij al die jaren meedroeg. Jesus nam de zonden van de wereld weg... alle haat en alle ziekte. 'I felt him take the sword out of my hands'

Judah wordt herenigd met zijn moeder en zus, die volledig blijken genezen te zijn.

Dit lijkt misschien allemaal heel overdreven, maar het is een ware klassieker. Een epos van de bovenste plank. Charlton Heston is fantastisch als Ben Hur. Een ware aanrader voor een goede vrijdag;-)

:(

dingen die je niet zo blij maken:

- complottheorieën
- schuldgevoelens
- stress
- nare dromen
- slecht slapen
- sigarettenrook
- voetbal op tv
- zwemles (zie ook stress)
- twijfelen
- diep in jezelf kijken
- fouten die je gemaakt hebt
- de enige jonge persoon in huis zijn
- ruzie
- lawaai
- 's morgens op het station in de regen en wind staan
- om zes uur opstaan
- geen energie hebben
- te veel mensen in huis
- weten dat je beter kan
- ...

:)

dingen die je blij maken:

- zonneschijn
- fluitende vogeltjes
- uitslapen
- geen les
- vrienden die gelukkig zijn
- een cadeautje
- een ijsje (vanille op een stokje overgoten met een laagje chocolade met pralinénootjes)
- Horatio Hornblower (zowel de oude als de nieuwe)
- Grey's anatomy
- Lost (nou ja... :-))
- geen zwemles (morgen ga ik dus een beetje minder blij zijn)
- een knuffel
- een massage
- opstaan zonder keelpijn en rare dromen
- toekomst dromen (die misschien nooit uitkomen, maar ach...)
- the very best of Phil Collins
- nieuwe kleren
- Casper en Hobbes (aka Calvin and Hobbes)
- GWAPE (en daaruit voortvloeiende de wetenschap dat wolken blauw, geel en grijs zijn. Zoek het maar op als je niet weet wat dit is!)
- eindelijk die blauwe wolk vinden en tegelijk nog steeds op zoek zijn naar de gele.
- een oranje zon
- rare vragen die je zelf stelt (leest een auteur ooit zelf nog zijn boeken?)
- bloemen met zacht zoemende bijen
- krekels in het hoge gras langs de beek
- zacht gemiauw
- ...

gezocht: vitamintjes

"U bent oververmoeid en heeft nog maar weinig weerstand, vandaar dat u weer een keelontsteking hebt", zei de dokter...

tja zover was ik nu ook wel al:)
Jammer dat ik niets aan die vermoeidheid kan doen. Toen ik thuiskwam van de dokter ben ik mijn kamer beginnen opruimen, straks moet ik mijn stagespullen rangschikken, naar de bank en naar de bib. Morgen moet ik vroeg op om naar de mediatheek in Brussel te gaan...
woensdagavond feestje, donderdagmiddag naar Halle, vrijdagavond filmavond... en tussendoor werken voor de stage... :(

pfffff, ik weet dat ik niet meer zou mogen weggaan omdat ik het al zo druk heb. Maar als ik mijn vrienden niet meer zie, wat moet ik dan nog doen?
Soms moet ik mijzelf verplichten om uit te gaan. Gisteren had ik koorts, maar ik ben toch meegeweest. Anders heb ik gewoon geen sociaal leven meer...

Ach ja, ach ja... We maken er het beste van:)

pfffffff, ziek zijn is helemaal niet fijn!

keelontsteking
koorts
verkoudheid
keelpijn
antibiotica
verkoudheid
keelontsteking
...


pfffffffff, der lijkt echt geen eind aan te komen:(
Volgens mij ben ik resistent geworden tegen medicatie!
Maar bon, we proberen een beetje te rusten en wat meer te slapen.

Een beetje cultuur opsnuiven is nooit slecht...

Deze week hebben we nog maar eens een beruchte projectweek: "kunstproject".

Twee weken geleden ben ik naar "under my Skin" gaan kijken. Het was een voorstelling in een oud Zwembad ergens tegen Vorst. Het is best wel een aanrader: je maakt deel uit van de voorstelling. Je wandelt zogezegd door het menselijke lichaam. Maar alles is heel visueel voorgesteld.

Vorige week donderdag, ben ik naar een voorstelling in Bozar geweest... London Symphoniette of zoiets... te lang en niet mijn smaak! Het dansen vond ik wel nog knap. Jammer genoeg wat dat maar één derde van de volledige voorstelling.

Gisteren zijn we naar de Munt gegaan. MOOOOOI!
Je voelt jezelf bijna een tijdsprong maken als je in de zaal binnenkomt (ook al stamt ze uit 1850 ongeveer).

Normaal gezien mochten we morgen naar een voorstelling gaan kijken. De opera: 'de Barbier van Sevilla'. Maar het gaat jammer genoeg niet door.

Gelukkig was de rondleiding op zich al zeker de moeite. De coulissen is gewoonweg een wirwar vna hoekje, kantjes en deuren. En die luchter... prachtig prachtig. Moet ik dringend eens een replica van op de kop tikken--> komt wel van pas als ik alleen ga wonen in mijn kasteel;)

De befaamde rode stoeltjes, gouden versieringen, de loges,....

How I wished I could be a singer!:) Het lijkt heerlijk om een deel van de opera uit te maken...

+

Why can't you be a good girl and die?

Wat een mens zo allemaal onthoudt.

Ik heb ooit een stukje van een Julie Andrews film gezien, waarin dit zinnetje voorkwam:

"Don't cry Lucy,
don't cry little girl..."

Op de vreemdste momenten moet ik er weer aan denken...

C'era una volta il west

zonder twijfel mijn favoriete western.

Maar waar gaat het nu precies over?

Drie mannen, met duidelijk niet de beste bedoelingen, wachten in een station op de eerstvolgende trein. De trein komt aan en vertrekt weer. Een man met een harmonica is uitgestapt.

Harmonica: And Frank?

Snaky: Frank sent us.

Harmonica: Did you bring a horse for me?

Snaky: Well... looks like we're... [snickers]

Snaky: ...looks like we're shy one horse.

Harmonica: You brought two too many.

Is er nog uitleg nodig over wat er vervolgens gebeurt?

De film begint dus met een mysterie... Wie is Frank, wie is de vreemde Harmonicaspeler en waarom heeft hij de mannen vermoord?

Volgende shot: een man loopt in de prairy samen met zijn zoontje, ze zijn op jacht. Terug thuisgekomen zien we dat de dochter van de man een feestmaal aan het klaarmaken is: de tafel buiten is bedekt met allerlei dingen.

We komen te weten dat de man weduwenaar is en dat vandaag zijn verloofde uit New Orleans aankomt.

Verder volgt er een vreemd gesprek tussen de man en zijn dochter. Hij belooft haar dat ze nooit meer zal moeten werken, veel eten zal hebben en prachtige kleren.

Maureen: are we going to get rich, dad?

Brett: who knows?

Plots valt er een ijzingwekkende stilte op de prairy...

Een schot en vier doden later is het mysterie nog groter geworden. We weten wel dat één van de schutters een zekere Frank is...

Ondertussen staat Jill, de verloofde van Brett, in het station te wachten. Omdat er niemand haar is komen opwachten, huurt ze zelf een buggy in.

Aangekomen op de hofstede, Clearwater, merkt ze onmiddellijk dat er iets niet klopt. Er staan tientallen mensen en er hangt een vreemde stilte.

Jill loopt de mensen voorbij en aanschouwt haar lot als het ware op dat moment: op de tafels waar even daarvoor het feestmaal nog stond, liggen nu vier lichamen opgebaard.

Het breekt je hart, als je Jill's gezicht ziet, wanneer ze ziet wat er is gebeurd.

Jill: this is Timmy?

Vanaf dat moment gaan we op zoek naar de reden van de dood van de Mcbain familie.

Jill wordt hierin bijgestaan door de mysterieuze harmonica speler (die zo ook zijn eigen redenen heeft om Frank te vinden) en Cheyenne, een outlaw die de schuld van deMcbains in zijn schoenen geschoven krijgt door Frank.

Een groot pluspunt aan deze film is de prachtige muziek van Ennio Morricone.

Hij heeft voor ieder hoofdpersonage een thema geschreven. Jill's theme is mijn favoriet. Het geef perfect de melancholie van het personage weer.

Als u deze film ooit zou tegenkomen: koop hem en je zal er zeker en vast van genieten!!

Bride and Prejudice

Dit is de Bollywood versie van Pride and Prejudice. Best wel hilarisch:)



Lonely Mr. Kholi from Las Angeles
Came to Punjab on one bent knee
He had a green card, new house, big cash
So made a wish with every fallen lash
For you to do the journey with him
To smile when he got home ask how his day had been
He wants you by his side in joy and strife

Poor Mr. Kholi
he has no life without wife.
No life Without Wife
Oh yeah yeah yeah yeah yeah
No life Without Wife
Oh yeah yeah yeah
Oh yeah yeah yeah

I don't want a man who ties me down
Does what he wants while I hang around
I don't want a man who's crude and loud
Wants a pretty wife to make him proud
I don't wanna man who can't be funny
Who tells tall tales about making money
Oh Yeah…

I don't want a man who'll grab the best seat
Can't close his mouth when he starts to eat
I don't want a man who likes to drink
Or leaves his dirty dishes in the sink
I don't want a man who wants his mummy
A balding pest with too much tummy
I don't want a man who's dead in the head

Poor Mr. Kholi
Aye Mr. Kholi

Maybe he's good in bed…. Ugghhhhh….
No life Without Wife
Oh yeah yeah yeah yeah yeah
No life Without Wife
Oh yeah yeah yeah
Oh yeah yeah yeah

What you don't want do matter no more
Soon you'll be married and ready to go
A match made in heaven just like milk and honey
You make all the Gobi he'll make the money
Everyday will be the same according to his plans
Forget what you want Mr. Kholi's now your man

No life Without Wife
Oh yeah yeah yeah yeah yeah

I just want a man with a real soul
Who wants equality and not control
I just want a man good and smart
A really sharp mind and a very big heart
I just want a man not scared to weep
To hold me close when we're asleep

Ohhh yeah…. I just want a man who loves romance
Who'll clear the floor and ask me to dance
I just want a man who gives some back
Who talks to me and not my rack
I just want man whose spirit is free
To hold my hand, walk the world with me

No life Without Wife
Oh yeah yeah yeah yeah yeah
No life Without Wife Oh yeah yeah yeah
Oh yeah yeah yeah

Sorry Mr. Kholi It is not to be
My heart is set on another you see
The wandering soul I was meant to meet
Has finally come and swept me off my feet

Now I dream of what it would be like
To be an overseas bride dressed in white
To have a little home in the country
And live in the land of her majesty

Jihaaaaaa!

Eventjes een vreugde uitroep. Mijn tweede stage zit er officieel op (onofficieel heb ik nog het één en ander in orde te maken). Maar bon, het was een leerrijke week:d

Bedankt Nele, Nordin, Camille, Quinten, Florence, Marnik, Nathalie, Stef, Xantias, Justine, Pieter, Simon, Tineke, Robbie, Gert-Jan, Marco, Michiel, Rani, Celine, Anita en juf Hilde. (en veel beterschap aan Robin, die ik niet gezien heb).

Wiiiiiiiiiiii: niets geeft zo'n voldoening dan te zien dat de kindjes echt niet graag hebben dat je weg gaat:) En natuurlijk ook als de juf zegt van: over je praktijk zou ik me geen zorgen maken:d

Ik ga ze in elk geval missen. Dit was tot nu toe de leukste stage. Veel stress ervoor, en 's avonds bij het voorbereiden. Maar het les geven zelf gaf veel meer voldoening en was gewoon veel ontspannender dan de stage hiervoor.

fotoshoot

Wordsworth

What though the radiance which was once so bright

Be now for ever taken from my sight,

Though nothing can bring back the hour

Of splendour in the grass, of glory in the flower;

We will grieve not, rather find

Strength in what remains behind;

In the primal sympathy

Which having been must ever be;

In the soothing thoughts that spring

Out of human suffering;


In years that bring the philosophic mind.

dit is een stukje van Wordsworths gedicht: Ode. Intimations of Immortality from Recollections of Early Childhood

Ik heb het ooit in de film 'splendor in the grass' gehoord en het is mij altijd bijgebleven.
Vreemde film...

North and South

Om stress te vermijden, kijk ik televisie. En dan nog liefst iets, dat mijn volledige gedachten in beslag kan nemen. Sinds november 2004 staat North and South (naar een boek van Elisabeth Gaskell) even hoog aangeschreven als Pride and Prejudice. Wie mij kent, weet dat dit heel wat is:)

North and South vertelt het verhaal van de jonge Margareth Hale. Samen met haar ouders verlaat ze met haar ouders het plaatsje Helston (het platteland in zuid Engeland) en verhuizen naar Milton. Milton is een groeiende industriestad in het noorden van Engeland.

In Milton ontmoet Margareth allerlei soorten mensen: John Thornton bijvoorbeeld. Eigenaar van een plaatselijk katoenfabriek. Vanaf het eerste moment loop het tussen deze twee mensen al mis: Margareth ziet hoe Thornton een arbeider een pak rammel geeft en hem vervolgens ontslaat omdat rookt (aangezien hij dat doet tussen de rondvliegende katoenvezels, kan de kleinste vonk brand veroorzaken). Margareth heeft genoeg gezien vindt ze, geen genade voor mannen als Thornton.

Margareth ontmoet ook nog Nicolas Higgins en diens dochter Bessie. Beiden werken in een katoenfabriek in Milton. Nicolas is vakbondsleider, en strijdt tegen het lage loon dat de arbeiders in Milton krijgen. Bessie is terminaal ziek: door vanaf kind in de fabrieken te werken heeft ze een soort van astma ontwikkeld.

Nicolas roept op tot een staking en die komt er ook, maar alles loopt uit de hand.

John Thorthon heeft ondertussen al andere zorgen aan zijn hoofd... Hij is verliefd op Margareth, maar die wil echter niets van hem weten.

Wel dit is zowat het verhaal in het kort. Het is heerlijk romantisch:) En dit is niet op de typische -tienermeisje kijkt naar Josh Harnett- romantische manier. Dit is dé romantiek: oude romantiek. Geen flirten, geen seks,... gewoon goede ouderwetse communicatieproblemen en vooroordelen:)) En dat alles nog eens verpakt in een interessant verhaal, met personages die diepgang hebben. Wat wilt u nu nog meer?

today...

22 :)

lekker in het water?

Wel, daar zat ik dus weer donderdag: in het zwembad voor mijn wekelijkse zwemles.

De lerares waarschuwde mij, dat ze intensief met mij ging werken. *slik*

We vertrokken: na tien mislukte pogingen om mij te ontspannen en te drijven, besloten we met de buis (of huddle?) te oefenen. Arm en beenbeweging lukt, maja met zo'n buis lukt alles wel.
Het grote moment brak aan: buis weg en in plaats daarvan drie blokjes op mijn rug. Wonder boven wonder lukte dat ook. Twee blokjes, een blokje... GEEN BLOKJES!!!
Ik zwom: drie slagen slechts, maar ik zwom. Zonder buizen, zonder blokjes, zonder al te veel paniek.

Wow... whatever happened? Maybe miracles are possible after all:-)

Friends - support - love - and so much more!

Master and Commander: the far side of the world

Ongeveer twee jaar geleden, huurde ik Master and Commander. OP het hoogtepunt van mijn Hornblower verslaving, kon deze film alleen maar een teleurstelling vormen. Ik keek en wachtte en bleef kijken en ondervond dat de film totaal niet aan mijn verwachtingen voldeed. Waar was het afgewerkte verhaal? Waar was de spanning en de uiteindelijke climax? Wat kon mij het gebabbel tussen de officieren schelen? Ik wilde een heroïsche jonge snaak die dé overwinning (en meestal het bijhorende meisje) behaald:-).

Vorige week kwam de film terug in mijn handen terecht. Ik besloot om hem nog een tweede kans te geven. Zoals ik zelf eigenlijk wel al verwachtte, beviel hij mij veel meer dan de eerste keer. Al is het maar voor de prachtige muziek! Russell Crowe is voor mij niet echt hét van hét in de film, maar hij speelt passend in zijn rol. Paul Betthany als de dokter beviel mij beter. Hij vormt vaak het tegengewicht voor de figuur van Lucky Jack. De (in alle manieren) zorgzame dokter tegenover de heroïsche waaghals.

Verder was ik toch wel geschrokken dat er zo veel kinderen aan boord van het schip waren. Het zijn dan nog niet zomaar kinderen, ze hebben allemaal een "hoge" rang op het schip. Je vraagt je af wat er van zo'n kinderen eigenlijk werd. Vanaf de leeftijd van 10 zitten ze weken, zelfs maanden afgesloten van al hun dierbaren. Ze moeten zien te overleven in soms bittere omstandigheden. Zien oorlog, gewonden, pijn,... Wat een tijd moet dat toch geweest zijn.

Maar tot slot: Master and Commander: het zal nooit mijn favoriete film zijn, maar ik denk dat ik hem iedere keer meer ga appreciëren. Perfect avondvullend.

Iedere dag opnieuw

Je hoort je wekker, je ogen lijken halve maantjes wanneer ze naar het uur turen.

Misschien zal je je "ziek lachen" vandaag, of misschien ga je wenen zoals nog nooit iemand heeft geweend. Maar dat heeft deze dag voor jou nog niet besloten.

Het blijft telkens weer een verrassing. Zelfde schema en toch steeds weer een andere invulling.

Heel misschien klim je wel uit het dal vandaag en bekijkt de wereld vanop het topje van zelfvertrouwen.

Whitney Houston versus Dolly Parton

I Will Always Love you

If I should stay,
I would only be in your way.
So I'll go, but I know I'll think
of you ev'ry step of the way.

And I will always love you.
I will always love you.
You, my darling you.

Hmm. Bittersweet memories
that is all I'm taking with me.
So, goodbye. Please, don't cry.
We both know I'm not what you, you need.

And I will always love you. I will always love you.

I hope life treats you kind
And I hope you have all you've dreamed of.
And I wish to you, joy and happiness.
But above all this, I wish you love.

And I will always love you.
I will always love you.
I will always love you.
I will always love you.
I will always love you.

I, I will always love you.
You, darling, I love you.
Ooh, I'll always, I'll always love you.

vandaag: gedichtendag

Nieuwstad 14

Ik was bezoek dat langer bleef en anders sprak,
maar ik misstond niet in de kamer.
Een beetje als een schemerlamp die op den duur de sleutel kreeg.
Ik deed niet ongezellig,
en in mijn buurt was het aan tafel minder leeg.
Maar nog liet niemand na mij af en toe te wijzen op mijn tong,
mijn grond.
Dan noemden ze mij onverwacht weer anderman
en zonden mij naar huis,
terwijl ik juist begon te wennen aan de lucht
en onderhand ook dacht dat ik een hart veroverd had.
Maar niets was minder waar dan dat.
Op tijd en stond werd naar mijn stoel gekeken,
gepolst of ik al wortel schoot.
Ik hield mijn mond
en vond het krassen van de meeuwen geen goed teken.
Hoe kwam het dat ik binnen zat
en tegelijk nog buiten stond.


www.stadsdichterpodcast.be
Bart Moeyaert, Stadsgedicht Antwerpen 2006


Herinnering
Van heel ver herken ik de horizon.
Van heel ver de zwevende vogel.
Van heel ver volg ik de wolken.
Van heel ver ruik ik de wind.
De hond loopt plotseling naar de rand van de sloot
en ruikt met spitse oren.
Hij herkent iets wat hem nooit werd verteld.
Net als ik.


Bram Vermeulen. Rust!. Nijgh & Van Ditmar/Houtekiet, 2005.

Opera

Ik heb net naar plankenkoorts gekeken. Vandaag gaven ze een overzicht van het leven van de beroemde sopraan Monteserrat Caballé. Om eerlijk te zijn had ik nog nooit van haar gehoord, ik ben dan ook niet zo'n Opera kenner. Drie jaar geleden ben ik voor het eerst (en ook tegelijk de enige keer) naar de opera gegaan: Cosi fan Tutti (muziek van Mozart, libretto van Da Ponte). Ik vond het best wel een interessante ervaring, maar tegelijk duurde het toch net dat ietsje te lang om er écht van te kunnen genieten.

Maar door de reportage over Montserrat Caballé (wat een stem!!) te zien, heb ik mij voorgenomen om toch nog eens een opera voorstelling te bekijken.
Na vlug eens een blik geworpen te hebben om de website van de Vlaamse Opera (www.vlaamseopera.be) geniet mijn voorkeur momenteel "Maria Stuarda" van Donizetti. Deze voorstelling speelt in april in de Gentse opera. Ik hoop dat het meevalt:)
Natuurlijk zijn er altijd die stukken die ik heel graag zou zien, maar waarvan ik altijd te laat hoor dat ze spelen: 'De Toverfluit' (wordt binnenkort wel op de planken gebracht, maar dan in het nederlands en vooral voor scholen bedoeld.), 'Carmen' en natuurlijk 'Gianni Schicchi' van Verdi met het onvergetelijke 'O mio babbino caro'.

O mio babbino caro,

Mi piace, e bello bello,

Vo andare in Porta Rossa

A comperar l anello!

Si,si ci voglio andare

e se l amassi indarno

andrei sui Ponte Vecchio

ma per buttaarmi in Arno!

Mi struggo e mi tormento!

O Dio, vorrei morir!

Babbo, pieta, pieta!

Babbo, pieta, pieta!

Voor wie benieuwd is hoe het klinkt, surf eens naar: http://www.ourmedia.org/node/69555

dilemma

net terug van mijn eerste zwemles bij een nieuwe lerares. Tot nu leerde een vriendin mij zwemmen, maar door haar studies gaat dat nu even niet meer. Ik zocht dus maar een lerares en vandaag was de grote dag.
In tranen kwam ik thuis... dit is iets dat niemand gelooft en dat je ook niemand echt kan uitleggen. Mijn watervrees is zo groot, dat ik bijna onmiddellijk begin te panikeren als ik geen grond meer onder mijn voeten voel... Iedereen zegt steeds maar: komaan, zwemmen is niet moeilijk, hoe kan je daar nu schrik van hebben? wel voor al die mensen: ik weet het niet... ik heb gewoon zo'n grote angst...doodsangst. Echt het gevoel dat ik zou sterven en ja ik weet dat dit wrsch belachelijk klinkt want zoals iedereen zegt: er zijn redders... maar om eerlijk te zijn zou ik het liever niet zo ver willen laten komen... het moment dat ze zei: kom we gaan eens in het diep zwemmen (wel met zo'n drijfbuis onder mijn armen) zakte de moed me in mijn figuurlijke schoenen.
Waarom ik dan leer zwemmen vraag je je af? wel dat moet nu eenmaal als je lager onderwijs studeert... Dit vergalt mijn studies echt, ook al begrijp ik wel dat belangrijk is om je leerlingen te kunnen redden, moesten ze verdrinken.

En dan kwam het heugelijke nieuws ivm de examens: geen deliberaties meer van 7 of minder. Hoe moet ik dan in hemelsnaam ooit slagen????
Wat moet ik beginnen als ik er niet door ben? De kans is dus reëel dat ik volgend jaar werk mag gaan zoeken...

Alsjeblief, alsjeblief, ik smeek iedereen en alles: wat moet ik doen, is er dan niemand die mij kan helpen?
Ik zal dapper moeten zijn en op mijn tanden bijten...maja: dapper zijn hoe doe je dat?

The Sound of Music

The Sound of Music is puur jeugdsentiment. Ik kan mij nog perfect herinneren toen ik de film voor de eerste keer zag. Ondertussen heb ik hem al tientallen keren gezien. Eenmaal puberteit (ongeveer;-) ontgroeid, was de liefde een beetje over(waarmee ik bedoel dat ik niet meer iederee week of maand keek).
Maar vorige maand heb ik de dvd gekocht en drie keer na elkaar bekeken (in drie dagen tijd wel te verstaan.) Ik hou er nog steeds zoveel van als vroeger. Het geeft zo'n rustgevend gevoel en het is heerlijk overdreven romantisch en melig, en ook een beetje grappig (seems rather warm to me). Het verhaal over de jonge novice en de kapitein met zijn zeven kinderen blijft aanspreken!

Wel heb ik de vervelende neiging om soms te stoppen met kijken na het huwelijk... ach ja:-)
Met de jaren identificeerde ik mij ook met andere personages. Ik begon als Brigitta, want de eerste keer dat ik film zag, was ik net als haar 10. Dit heeft eigenlijk heel lang geduurd. Ik was Brigitta gewoon! Vervolgens wat ik even Louisa om verder te gaan naar Liesl (ik was ervan overtuigd net zoals haar een heerlijke romance te beleven op mijn 16de... zoals je wel al verwacht is dat niet gebeurd:d). En nu, vraag je je misschien af, hoe zie ik mijzelf nu? Eigenlijk ben ik nu een mengeling van Liesl en Maria. Een meisje, maar toch niet helemaal...

Twee jaar geleden ben ik zelfs met een vriendin, die er minstens zoveel van houdt, naar de musical gaan kijken. Heerlijk! En nu heb ik gehoord dat er een bioscoop zaal bestaat waar ze The Sound Of Music terug draaien én waar je luidop mag meezingen met de talloze klassiekers *zucht*

Edelweiss, Edelweiss

Every morning you greet me

Small and white, clean and bright

You look happy to meet me

Blossom of snow may you bloom and grow

Bloom and grow forever

Edelweiss, Edelweiss

Bless my homeland forever

Na dit postje, krijg ik al onmiddellijk zin om nog eens te kijken!

-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-

één oogopslag is genoeg
ik kruip in het hoekje van mijn ziel
en wacht af

een vreemde bekendheid
komt mij tegemoet
en vertroebelt
breekt alles

Ik zou alles doen...