de eenzaamheid valt als regenwater
tussen de stapstenen van de straat,
in iedere kier van mijn ziel

pfffff

de knappe, maar 2D mannen hieronder kunnen de leegte niet goed maken.

"alle goede mannen zijn als bezet". Het is zo cliché, maar voor de eerste keer vandaag heb ik het echt gevoeld. Vandaag werd ik tijdens het winkelen echt overvallen door een gevoel van melancholie. Overal leek ik jonge koppels te zien... en ik liep er samen met mijn mama. NIet dat ik dat niet heel leuk vind:) Vrouwen ondereen is gezellig... Maar ik mis een maatje.

Ik hou van series als Sara (en alle voorgangers), ze laten mij een glimps zien van een wereld waarin lelijke eendjes echt gelukkig kunnen worden. En voor heel even ben ik dan vol goede moed en verlangen en geluk en volledig positief! En dan komt de realiteit...
De laatste tijd heb ik echt het gevoel dat ik ga BARSTEN!!! Ik heb zoveel dat ik wil geven en niemand om het aan te geven. Ik vrees dat ik op een bepaald moment ga stoppen met er om te geven en dan altijd alleen zal blijven...
Misschien ben ik gewoon verliefd op verliefd zijn (ook al ben ik al meer dan 2 jaar niet meer verliefd geweest!)... Ik verlang, I desire, ... Ik wil smoorverliefd worden, swept of my feet, over the moon happy, tot over mijn oren verliefd... en natuurlijk terwijl het ook wederzijds is...

I admit... mijn diepste verlangen ís een sprookje... een knappe prins op het witte paard... Misschien heb ik problemen met de realiteit. Iedereen weet dat je in je categorie van schoonheid, afkomst, ... moet blijven. Soort zoekt soort.

En toch kan ik de droom van mijn prins nog niet opgeven... Dat ultieme (on)geluk??

Parade van de knappe mannen... grrrr *zucht*