Muziek relativeert:)

Het leven is een wervelstorm,
Hier in Duckstad,
Auto's, lasers, vliegmachines,
Bliksems het is wat,

Dappere helden,
Trekken te velde in,
Ducktales oehoe

Iedere keer,
Beleef je meer,
In Ducktales oohoo
Alles wat je droomt,
Gebeurt in Ducktales

Soms word je in het nauw gedreven,
Moet je rennen voor je leven,
Hou je dan maar stevig vast aan,
Ducktales, oehoe

Je hoort en ziet van alles in die,
Ducktales oehoe,
Stort je in het avontuur met,
Ducktales oehoe,
Ja elke week geniet je weer van,
Ducktales oehoe

het leven is een wervelstorm

Interesse in elkaar hebben...
Het is zoiets dat vliegt en dat ik te traag door heb. Ook al omdat ik er niet voor iets tussenzit.
Twee van mijn beste vrienden blijken interesse in elkaar te tonen. Om eerlijk te zijn had ik nooit gedacht dat ik dit zou zeggen, maar ik heb het er toch wel moeilijk mee. Niet dat ik jaloers ben omdat ik iets voor hem voel, maar... als zij samen iets beginnen, dan zijn we nog met twee in de groep die niemand hebben. En mijn lotgenoot is meestal niet aanwezig bij onze wekelijkse afspraakjes.

Ik wil iedereen blijven zien zoals we iedere week doen, maar het is al single toch niet alles om dan met drie koppels weg te gaan. Jij zit daar dan ondertussen te koekeloeren. Dit is waarschijnlijk heel erg egoïstisch van mij...

Maar het is moeilijk om soms de waarheid onder ogen te zien: van onze groep is iederen jongen wel al op één van de meisjes gevallen... behalve op mij en aangezien er slechts drie meisjes in onze groep zitten zegt dat wel genoeg denk ik. Ik moet maar eens goed nadenken over wie ik ben en wat ik moet veranderen.

Het doet wel een beetje pijn en ik heb schrik om alleen achter te blijven.
Aan de andere kant gun ik het hen echt wel. Ze verdienen het zeker en vast en hebben het nog niet makkelijk gehad op het vlak van de liefde. Daarom zal ik zo veel mogelijk voor hen hopen dat ze gelukkig worden samen!!

It begins where it ends... In nothingness.
A nightmare born from deepest fears,
coming to me unguarded.
Whispering images unlocked from time and distance.
A soul unbound - touched by others but never held.
On a course charted by some unseen hand.
The journey ahead promising no more than my past reflecting back upon me.
Until at last, I reach the end.
Facing a truth I can no longer deny.
Alone, as ever.

Dit liedje van Nelly Furtado herken ik best wel

"I'm Like A Bird"

You're beautiful, that's for sure
You'll never ever fade
You're lovely but it's not for sure
That I won't ever change
And though my love is rare
Though my love is true

[Chorus:]I'm like a bird, I'll only fly away
I don't know where my soul is, I don't know where my home is
(and baby all I need for you to know is)
I'm like a bird, I'll only fly awayI don't know where my soul is ,
I don't know where my home is
All I need for you to know is

Your faith in me brings me to tears
Even after all these years
And it pains me so much to tell
That you don't know me that well
And though my love is rare
Though my love is true

[Chorus]

It's not that I wanna say goodbye
It's just that every time you try
to tell me that you love me
Each and every single day I know
I'm going to have to eventually give you away
And though my love is rare
And though my love is true
Hey I'm just scared
That we may fall through

The Bridges of Madison County

Jaren geleden plofte ik voor de televisie en begon wat doelloos te zappen. Eerder die dag had ik gezien dat The Bridges of madison County werd uitgegeven. de beschrijving was iets van: een liefdesverhaal tussen een huisvrouw en een fotograaf.... (of iets dergelijk). Omdat de personages mijn ouders' leeftijd hadden, sprak de film mij niet echt aan.
Omdat er niets anders op televisie bleek te zijn begon ik toch maar te kijken ( de film was toen al ongeveer een half uurtje bezig).

Waarover het gaat nu precies: Twee kinderen komen naar hun ouderlijke huis om hun moeder te begraven. Ze begrijpen echter haar wens niet om gecremeerd te worden. In haar kamer vinden ze haar dagboeken waarin ze haar keuze aan haar kinderen uitlegt.

--> Francesca, een Italiaanse vrouw, is gehuwd met een Amerikaan. Ze hebben samen twee kinderen van 16 en 17. Als er een grote kermis in de buurt is, trekt de man er samen met de kinderen naartoe voor vier dagen. Op de dag dat haar familie vertrekt komt een iemand aan Fransesca de weg vragen. Hij stelt zich voor als Robert Kincaid en is in Iowa om de bruggen te fotograferen voor National Geographic.

Franscesa wijst hem de weg en langzaam aan groeit er een band tussen die twee. Ze beginnen een relatie. Je ziet hoe Fransesca van ieder moment met Robert geniet, maar tegelijk voelt hoe moeilijk ze alles nu maakt.

het schrijnenste moment is absoluut het moment wanneer haar man terug is van de uitstap en ze gaan samen naar de winkel. Ze stappen in de auto. Ze rijden naar huis maar moeten stoppen voor het rode licht. Voor hen staat er een andere auto, met Robert. Je ziet hoe Fransesca naar de klink van de deur grijpt, je ziet haar tranen en twijfel. Uiteindelijk springt het licht op groen, Robert wacht nog even maar vertrekt.

Ze zien elkaar uiteindelijk nooit meer terug, maar Francesca besluit om haar leven na de dood als het ware aan hem te schenken. Net zoals er met het gebeurde, laat ze zich cremeren en van Roseman Bridge uitstrooien.

"I gave my life to my family, the rest I will give to Robert"

Finito

To whom it may concern:

FINITO!!!