Ik kijk...

Ik kijk…
Ik kijk en alles is hetzelfde en toch anders

Gisteren was de toekomst
Vandaag leef ik
Morgen bestaat niet meer

Hallelujah - Jeff Buckley

Well I heard there was a secret chord
that David played and it pleased the Lord
But you don't really care for music, do you?
Well it goes like this:
The fourth, the fifth, the minor fall and the major lift
The baffled king composing Hallelujah

Hallelujah Hallelujah Hallelujah Hallelujah

Well your faith was strong but you needed proof
You saw her bathing on the roof
Her beauty and the moonlight overthrew you
She tied you to her kitchen chair
She broke your throne and she cut your hair
And from your lips she drew the Hallelujah

Hallelujah Hallelujah Hallelujah Hallelujah

Well Baby I've been here before
I*'ve seen* this room, and I've walked this floor,
I used to live alone before I knew you
And I've seen your flag on the marble arch
But love is not a victory march
It's a cold and it's a broken Hallelujah

Hallelujah Hallelujah Hallelujah Hallelujah

Well there was a time when you let me know
What's really going on below
But now you never show that to me do you
But remember when I moved in you
And the holy dove was moving too
And every breath we drew was Hallelujah

Hallelujah Hallelujah Hallelujah Hallelujah

Maybe there is a God above
But all I've ever learned from love
Was how to shoot somebody who outdrew you
And it's not a cry that you hear at night
It's not somebody who's seen the light
It's a cold and it's a broken Hallelujah

Hallelujah Hallelujah Hallelujah Hallelujah

gedichtje

Drie dagen

papa heeft me weggebracht
hij gaf me kusjes voor drie nachten
nu zit hij thuis op mij te wachten
ik ben er eventjes niet meer
ik logeer
met mijn beer, mijn ochtendjas
mijn zaklamp in mijn tas
ik mag zeggen wat we eten
maar ik weet het nu nog niet
misschien bakt opa pannenkoeken
anders kies ik friet
maar eerst ga ik hem vragen
duurt het lang, drie dagen


Hans en Monique hagen
uit "Jij bent de liefste

2.10

Het sprookje van het verdrietige Verdriet

Er was eens een kleine vrouw die langs een stoffige veldweg kwam. Ze was al tamelijk oud maar haar loop was licht en haar lachen had de frisse glans van een onbezorgd meisje.Bij een ineengekrompen gedaante bleef ze staan en keek naar beneden. Ze kon niet veel herkennen. Het wezen dat daar in het stof op de weg zat leek bijna figuurloos. Het deed haar denken aan een grauwe flanellen deken met menselijke vormen. Ze bukte zich en vroeg 'Wie ben jij?' Twee, bijna levenloze, ogen keken moe ophoog. 'Ik? Ik ben het Verdriet' fluisterde een stem stamelend en zo zacht dat ze het bijna niet kon horen.'Oh, het Verdriet!', riep de kleine vrouw blij alsof ze een oude bekende begroette.'Je kent mij?' vroeg het Verdriet wantrouwend.'Natuurlijk ken ik jou. Steeds weer heb je mij een stuk weg begeleid.' 'Ja maar', stotterde het Verdriet, 'waarom vlucht je dan niet voor mij?' 'Waarom zou ik voor je vluchten, mijn liefje? Je weet toch zelf maar al te goed dat je elke vluchteling inhaalt. Maar wat ik je wilde vragen, waarom zie je er zo moedeloos uit?'
'Ik.... ik ben verdrietig' antwoordde de grauwe gedaante met gebroken stem. De kleine oude vrouw ging naast haar zitten. 'Je bent dus verdrietig' zei ze en knikte vol begrip met haar hoofd. 'Vertel me eens wat jou zo bedrukt.' Het Verdriet zuchtte diep. Zou dit keer echt iemand luisteren? Dat had ze zich al zo vaak gewenst.'Ach, weet je', begon ze voorzichtig, 'Het is zo. Niemand mag mij. Het is nu eenmaal mijn bestemming om onder de mensen te gaan en een tijdje bij ze te blijven. Maar als ik kom schrikken ze terug. Ze zijn bang voor mij en mijden me als de pest.' Het Verdriet slikte hard. 'Ze hebben spreekwoorden uitgevonden met welke ze me willen verbannen.Ze zeggen 'Ach, het leven is een groot feest.' En hun valse lachen leidt tot maagkrampen en ademnood. Ze zeggen 'Geëerd is datgene wat hard maakt.' En dan krijgen ze hartpijnen.Ze zeggen 'Je moet je maar bij elkaar houden'. En ze voelen het getrek in de schouders en de rug. Ze zeggen dat alleen zwakkelingen huilen. En de opgekropte tranen doen hun hoofd bijna uit elkaar springen. Of ze verdoven zich met alcohol of drugs opdat ze mij maar niet hoeven voelen.'
Het Verdriet stopte met huilen. Ze ging rechtop zitten en keek haar nieuwe metgezelle verbaasd aan. 'Maar..... maar....wie ben jij eigenlijk?''Ik?', vroeg de kleine oude vrouw grijzend, maar daarna lachte ze weer onbezorgd als een jong meisje, 'Ik, ik ben de Hoop.'

Time is the magic word I guess

Ronait's world

Ik word wakker... de wekker gaat en vandaag moet ik mij alleen maar zorgen maken over opstaan...
En ik sta op, zodat ik vlug terug thuis ben...idioot eigenlijk. Maar op dit moment vind ik het fijn... Opstaan, naar school, les volgen en gewoon rusten als ik thuiskom. Rustig eten en dan kruip ik in de zetel onder mijn deken en zet een filmpje op, kijk ER(;-)) of babbel gewoon eventjes met mijn papa... dingen die allemaal al eeuwen geleden lijken...
Jammer dat er aan de vermoeidheid geen einde lijkt de komen. De lange dagen ontnemen mij nog steeds alle energie en die paar uurtjes 's avonds zijn de lichtpunten van mijn dag...

Weekend betekent een slaapfestijn... al dan niet onderbroken door gedachten.
Ik lach zaterdag toe en neem droevig afscheid van zondag.

Ik vecht... niet op een heroische manier, maar gewoon op mijn manier. Heldendaden zijn aan mij niet besteed, daar ben ik niet dapper genoeg voor... maar nu vecht ik om mijzelf overeind te houden. Vechten om 's morgens om 06.00 op te staan en om het vol te houden op school te blijven... Vechten om te zwemmen, om stage te lopen, om examens te maken, om taken op tijd af te hebben, om het uitwisselingsproject te mogen volgen... vechten voor de rust die er hopelijk ooit op volgt. Vechten om trots te kunnen zijn, om te kunnen zeggen: dit ben ik en dit is wat ik kan!

Ik doe mijn best en que sera sera natuurlijk... but I won't give op without a fight. There's a plan for all of us.
Ieder van ons is voorbestemd om grote dingen te doen, maar we moeten onze weg er naartoe weten te vinden.

:(

wat scheelt er toch met mij...?:(:(