Ik word wakker... de wekker gaat en vandaag moet ik mij alleen maar zorgen maken over opstaan...
En ik sta op, zodat ik vlug terug thuis ben...idioot eigenlijk. Maar op dit moment vind ik het fijn... Opstaan, naar school, les volgen en gewoon rusten als ik thuiskom. Rustig eten en dan kruip ik in de zetel onder mijn deken en zet een filmpje op, kijk ER(;-)) of babbel gewoon eventjes met mijn papa... dingen die allemaal al eeuwen geleden lijken...
Jammer dat er aan de vermoeidheid geen einde lijkt de komen. De lange dagen ontnemen mij nog steeds alle energie en die paar uurtjes 's avonds zijn de lichtpunten van mijn dag...
Weekend betekent een slaapfestijn... al dan niet onderbroken door gedachten.
Ik lach zaterdag toe en neem droevig afscheid van zondag.
Ik vecht... niet op een heroische manier, maar gewoon op mijn manier. Heldendaden zijn aan mij niet besteed, daar ben ik niet dapper genoeg voor... maar nu vecht ik om mijzelf overeind te houden. Vechten om 's morgens om 06.00 op te staan en om het vol te houden op school te blijven... Vechten om te zwemmen, om stage te lopen, om examens te maken, om taken op tijd af te hebben, om het uitwisselingsproject te mogen volgen... vechten voor de rust die er hopelijk ooit op volgt. Vechten om trots te kunnen zijn, om te kunnen zeggen: dit ben ik en dit is wat ik kan!
Ik doe mijn best en que sera sera natuurlijk... but I won't give op without a fight. There's a plan for all of us.
Ieder van ons is voorbestemd om grote dingen te doen, maar we moeten onze weg er naartoe weten te vinden.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment