dilemma

net terug van mijn eerste zwemles bij een nieuwe lerares. Tot nu leerde een vriendin mij zwemmen, maar door haar studies gaat dat nu even niet meer. Ik zocht dus maar een lerares en vandaag was de grote dag.
In tranen kwam ik thuis... dit is iets dat niemand gelooft en dat je ook niemand echt kan uitleggen. Mijn watervrees is zo groot, dat ik bijna onmiddellijk begin te panikeren als ik geen grond meer onder mijn voeten voel... Iedereen zegt steeds maar: komaan, zwemmen is niet moeilijk, hoe kan je daar nu schrik van hebben? wel voor al die mensen: ik weet het niet... ik heb gewoon zo'n grote angst...doodsangst. Echt het gevoel dat ik zou sterven en ja ik weet dat dit wrsch belachelijk klinkt want zoals iedereen zegt: er zijn redders... maar om eerlijk te zijn zou ik het liever niet zo ver willen laten komen... het moment dat ze zei: kom we gaan eens in het diep zwemmen (wel met zo'n drijfbuis onder mijn armen) zakte de moed me in mijn figuurlijke schoenen.
Waarom ik dan leer zwemmen vraag je je af? wel dat moet nu eenmaal als je lager onderwijs studeert... Dit vergalt mijn studies echt, ook al begrijp ik wel dat belangrijk is om je leerlingen te kunnen redden, moesten ze verdrinken.

En dan kwam het heugelijke nieuws ivm de examens: geen deliberaties meer van 7 of minder. Hoe moet ik dan in hemelsnaam ooit slagen????
Wat moet ik beginnen als ik er niet door ben? De kans is dus reëel dat ik volgend jaar werk mag gaan zoeken...

Alsjeblief, alsjeblief, ik smeek iedereen en alles: wat moet ik doen, is er dan niemand die mij kan helpen?
Ik zal dapper moeten zijn en op mijn tanden bijten...maja: dapper zijn hoe doe je dat?