Revenge of the Sith.

Gisteren was het eindelijk zover: Revenge of the Sith speelde in de bioscoop.
Twee weken geleden had ik mijn kaarten reeds gekocht en ik was meer dan benieuwd naar het laatste deel van deze trilogie.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik vooral fan ben van de "originele" Star wars films, zijnde A New Hope, The Empire Strikes back en Return of the Jedi. Toch was ik best wel benieuwd naar ROTS. The Phantom Menace en The Attack of the Clones vond ik eerder teleurstellend. Ze waren dan wel tien keer beter qua special effects en beelden dan de originelen, maar het verhaal vond ik maar magertjes vertolkt. Ik denk dat ik vooral de humor van Han solo miste... en ergerde me blauw aan Obi-Wan die wel honderd keer 'my young padawan' zei in Attack of the Clones.

Maar bon, mijn verwachtingen waren toch wel hoog gespannen voor Revenge of the Sith.
Het laatste deel van een trilogie is altijd iets speciaals en dat was het ook. Ik heb echt wel van de film genoten (hoewel ik soms wel de wenkbrauwen fronste bij bepaalde zaken: het feit dat Padmé sterft bij de geboorte van Luke en Leia, het "niet verdwijnen" van Qui Gonn dat niet wordt verklaard, de wel erg snelle en plotse bekering van Anakin naar the Dark Side... )

Dit derde deel deed voor mij hetzelfde als de originele trilogie: een wervelwind van gevoelens. Deze film is ook veel duisterder dan de vorige twee. Er hangt een vreemde mysterieuze sfeer, onrust en vooral het besef dat deze film gewoon geen echt happy end heeft (maar wel een boodschap van hoop).
Deze film steekt, zoals dat bij het derde deel van een trilogie eigenlijk hoort, met kop en schouders boven zijn voorgangers uit. Ik kijk er al naar uit om hem nog een keertje te bekijken.

Zoals u wel al zult gemerkt hebben, is dat maar een allegaartje van gedachten ivm Revenge of the Sith. Zowat de eerste reactie:-)